وصیت نامه امام حسین (علیه السلام)

وصیت نامه امام حسین (علیه السلام)

بسم الله الرحمن الرحيم. هذا ما أوصي به الحسين بن علي إلي أخيه محمد بن الحنفية: أن الحسين يشهد أن لا إله إلا الله وحده لا شريک له و أنَّ محمداً عبده و رسوله جاء بالحق من عنده و أن الجنة حق و النار حق و الساعة آتية لاريب فيها و أن الله يبعث من في القبور و إني لم أخرج أشراً و لا بطراً و لا مفسداً و لا ظالماً و إنما خَرَجْتُ لطلب الإصلاح في اُمة جدي(صلي الله عليه و آله ) أريد أن آمُرَ بالمعروف وانهي عن المنکر و اسير بسيرة جدي و أبي علي بن أبي طالب. فمن قبلني بقبول الحق فالله أولي بالحق و من رد علي هذا أصبر حتي يقضي الله بيني و بين القوم و هو خيرالحاکمين، و هذه وصيتي إليک يا أخي! و ما توفيقي إلا بالله، عليه توکلت و إليه أنيب.

امام حسين(علیه السلام) هنگام حرکت از مدينه به سوي مکه اين وصيت نامه را نوشت و با مُهر خويش ممهور ساخت و به برادرش محمد حنفيه تحويل داد: بسم الله الرحمن الرحيم…؛ اين وصيت حسين بن علي است به برادرش محمد حنفيه. حسين گواهي مي دهد به توحيد و يگانگي خداوند و اين که براي خدا شريکي نيست و محمد(صلی الله علیه و آله و سلم) بنده و فرستاده ی اوست و آئين حق (اسلام) را از سوي خدا(براي جهانيان) آورده است و شهادت مي دهد که بهشت و دوزخ حق است و روز جزا بدون شک به وقوع خواهد پيوست و خداوند همه انسان ها را در چنين روزي زنده خواهد نمود.

امام در وصيت نامه اش پس از بيان عقيده خويش درباره توحيد و نبوت و معاد، هدف خود را از اين سفر اين چنين بيان نمود:

من نه از روي خودخواهي و يا براي خوشگذراني و نه براي فساد و ستمگري از شهر خود بيرون آمدم؛ بلکه هدف من از اين سفر، امر به معـروف و نهي از منکر و خواسته ام از اين حرکت، اصلاح مفاسد امت و احياي سنت و قانون جدم، رسول خدا(صلی الله علیه و آله و سلم) و راه و رسم پدرم، علي بن ابيطالب(علیه السلام) است. پس هر کس اين حقيقت را از من بپذيرد (و از من پيروي کند) راه خدا را پذيرفته است و هر کس رد کند (و از من پيروي نکند) من با صبر و استقامت (راه خود را) در پيش خواهم گرفت تا خداوند در ميان من و بني اميه حکم کند که او بهترين حاکم است. و برادر! اين است وصيت من به تو و توفيق از طرف خداست، بر او توکل مي کنم و برگشتم به سوي اوست.